hüzün.. acı.. özlem.. gözyaşı.. ayrılık... herşey birarada olmuyor.. hayatta acıyla mutluluk birarada.. şairin deyimiyle; içimde sokak fenerlerinin yalnızlığı.. yani acımasız yalnızlığım okyanus ortasında tek kalmış çocuğunkine denk.. öfkemse o yalnızlığa eş.. ne tuhaf şey şu yaşam.. bir denek faresi gibi , bir labirentin içinde gezinip duruyorsun.. fakat sonuç deneydeki farenin peynire ulaşması gibi olmuyor. çünkü sen hiçbir zaman sonuca ulaşamıyorsun.. kimimiz hüzünlere boğulmuş, kimimiz sevinçlere boğulmuş donuk ve anlamsız bekliyoruz yok olacağımız günü.. ve sevmek herşeye rağmen herşeyi.. bu mümkün mü? sanmıyorurum.. baharı bile örgütlemişler.. yazı, kışı, hepsini.. umudumu yitirmedim, hiç eksilmedim yüreğimden, yıllarca, günlerce.. oysa kandırılmışız hep.. umut et, bırakma kendini.. vs.. vs.. hepsi yalan, umut da yok hayal de, düş de.. hepsi mutluluk arayan şiirlerin kelimeleri.. nesneleri yücelere çekip alarak doğruluk, saflık ve süreklilikler ülkesine yerleştiren şiir ve edebiyat terimleri.. umut muş.. hikaye.. yok öyle bir şey.. son olarak, tek bildiğim, tek gerçek, hissettiklerimin yeri asla doldurulamaz bir boşluk olduğu ve beni dayanmak zorunda kaldığım acımasız bir yalnızlığa sessizce davet ettiği.. kısaca yaşıyorum sadece..
Alıntıdır .
Alıntıdır .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder